Going to the Sun

 

Afgelopen week zijn we met z'n 5-en een paar dagen weggeweest, een tripje naar de Going-to-the-Sun road in Montana. Als je de naam "Going-to-the-Sun" hoort schept dat meteen verwachtingen moet ik zeggen, dat moet wel een hele mooie weg zijn! We hebben er ook al het een en ander over gehoord en dat legde de lat alleen maar hoger. Ik kan nu ook zeggen dat het alle beloften waarmaakt, jeetje mina wat was het daar mooi. Maar laat ik bij het begin beginnen.
We zouden woensdagmorgen vertrekken maar de voorpret begon al op dinsdag. Ik houd ervan om georganiseerd te zijn, spullen klaar zetten, batterijen opladen, uitzoeken wat er te doen/zien is onderweg en vooral een routebeschrijving naar het hotel bij de hand te hebben. Tontje had het hotel al een paar weken geleden geboekt dus ik ga op google maps op zoek naar de precieze locatie van het hotel. Ik voer het adres in "Swan Drive in Whitefish, Montana" maar hij krijgt niets gevonden, hhmmmm. Nou dan maar even het adres kopieren van de hotelwebsite naar goolge maps, misschien dat het dan lukt?! Yes, bingo, nu vind hij het wel...........maar waar ligt het meer "Whitefish Lake"??? Als ik nog wat verder uitzoom krijg ik een naar gevoel van binnen........Minnesota???? Dat meen je niet, Tontje heeft niet een hotel in Whitefish Montana geboekt maar in Whitefish Minnesota, crap!!
Dat ligt maar liefst ruim 1500 km uit elkaar!! Als ik het hotel bel blijkt het inderdaad in Minnesota te liggen (ik hoopte nog even op een klein wonder), gelukkig was er nog niets van de creditcard afgeschreven dus konden we kosteloos annuleren, wat een mazzel!!!! Maar goed nu moest ik dus nog op zoek naar hotel. Nou er zat dus al een hoop vol in Whitefish of het was erg luxe (lees duur!!). Vandaar dat ik maar uitgeweken ben naar Kalispell wat een kleine 20 km onder Whitefish ligt, gelukkig hadden ze bij de "Red Lion" nog plaats en er zat, niet geheel onbelangrijk, een zwembad bij! Tontje had namelijk Sarah helemaal lekker gemaakt van een hotel MET een zwembad en ja daar kom je dan bijna niet meer onderuit.
Afijn woensdags zijn we door mijn organisatie 's morgens al op tijd van huis, het is niet zo heel erg ver (265 km) rijden maar we willen ervan genieten onderweg. Als eerste hadden we een stop bij de Amerikaanse grens, je wordt daar zowat verhoort voor je de grens over mag "waar kom je vandaan", "wat voor werk doe je", "waar ga je naar toe", "wat ga je daar doen", "hoe lang ga je". Dan moet je naar binnen komen om het groene papiertje in te vullen, vingerafdrukken en een foto achter te laten en dan mag je voor $6 per persoon de grens over. Deze groene kaart is 3 maanden geldig.
Na 25 km komen we in Saint Mary aan, hier zijn we al eens eerder geweest, in november 2010 om precies te zijn. Het toeristenseizoen was toen voorbij en Saint Mary leek wel een spookstadje, alles dichtgetimmerd en geen levende ziel te vinden. Maar nu was het er erg druk en levendig, met toeristen, heel veel toeristen, waaronder wij dus! We zijn hier snel doorgereden want voor ons was er niets te halen, wij wilden naar die befaamde Going-to-the-Sun road. De naam Going-to-the-Sun komt uit een mythe van de Blackfeet Indianen, hoe kan het ook anders! We hadden super lekker weer die dag, 27 graden met weinig wolken, heerlijk genieten dus! Het blijft me altijd verbazen hoe snel een landschap kan veranderen, zo zit je op de prairies, je draait een paar bochten en je zit tussen de bergen, zo ook nu dus. Het was er prachtig!! Iedereen zal wel weten hoe lastig het is om uit te leggen hoe mooi iets is dus klik hier voor de foto's. Alhoewel op foto's komt ook niet alles over maar het geeft toch een indruk. Even nog een leuk weetje de Going-to-the-Sun road komt voor in de volgende films "The Shining", "Blade Runner" en "Forrest Gump". Het is erg druk onderweg en en het lijkt wel of half Amerika hierheen is gekomen. Ik denk dat we van de 50 staten er zeker 20 hebben gezien. Handig dat je aan het nummerbord kunt zien waar iedereen vandaan komt.
Rond 17.00 komen we aan bij ons hotel in Kalispell, snel inchecken en aan de overkant van de straat zijn we gaan eten bij de Pizzahut. Hierna weer hup naar het hotel want er moest gezwommen worden, de kinderen waren helemaal in hun sas. Hotels zijn wel handig maar ik vind er over het algemeen niet veel aan. Ik vind het duur, vreemde geluiden, te zachte bedden vaak, airco op standje bevriezen en geen raam die open kan. We sliepen met z'n 5-en op 1 kamer dus als de kinders op bed liggen moeten wij stil zijn. Janske mag dan wel 13 zijn maar om ze nu alleen te laten op een hotelkamer in een vreemde stad/land, nou nee! Geef mij maar een camping of een huisje!
De volgende dag op tijd wakker uiteraard en heerlijk ontbeten met pannenkoeken, da's dan wel weer handig van een hotel, je hoeft geen ontbijt te maken! We zijn daarna richting Big Fork gereden , dat ligt aan Flathead Lake, 1 van de grootste meren van Montana.
By the way, Montana (komt van het spaanse woord "montaña" = berg) is de 4e grootste staat van de U.S.A., na Alaska, Texas en California. Het heeft 1 miljoen inwoners van de in totaal 314 miljoen. Je kunt dus met gemak zeggen dat er bijna geen kip woont.
Dat even terzijde, naar Big Fork dus, erg leuk dorpje en het lijkt of je een stapje terug doet in de tijd, allemaal huizen met die mooie houten gevels zoals je ook in oude cowboyfilms ziet. Helaas niet veel van het meer gezien en er was ook niet veel te doen. Dan maar terug naar Kalispell waar Wies even een dutje kon doen en na een frisse duik in het zwembad zijn we naar Whitefish gereden.
Tontje wilde graag in de gondola, hier ben ik helemaal geen fan van maar goed toch op zoek gegaan en we vonden 'm boven in het Mountain Resort. Tontje wist me toch over te halen in het ding te stappen, hij hing namelijk niet hoog boven de grond en we konden in de een dichte gondola zitten. Ik wordt al helemaal akelig als ik die mensen op zo'n bankje zie zitten ZONDER hun beugels naar beneden. Sommige mensen zullen wel denken wat een schijterd. Geef mij maar een achtbaan, ik spring ook uit een vliegtuig met parachute maar niet zo'n bungelend ding boven de grond. Mij zie je ook niet in een reuzenrad zitten! Maar eerlijk is eerlijk het viel mee, niet te veel nadenken en niet naar beneden kijken. Boven werden we natuurlijk getrakteerd op een super mooi uitzicht, WAUW!!
De meiden vonden het helemaal geweldig, Janske moest ook over een kleine drempel heen (dat krijg je als je moeder zitten miepen over de gondola) maar ook zij vond het erg mooi. Daarna mocht Sarah met papa mee in de rodelbaan, Sarah is een echte dare-devil, als ze iets ziet wat hard en snel gaat wil ze dat ook! Eenmaal weer beneden in Whitefish nog even op de citybeach gezeten, helaas geen zwemkleding bij (hing nog uit te druppen in het hotel) maar het zand was toch leuk. Een drukke dag geweest en de meiden sliepen die avond ook snel.
De volgende dag was het alweer tijd om naar huis te gaan, uiteraard weer via dezelfde weg terug naar huis; Going-to-the-Sun road. Helaas was het weer wat omgeslagen, het was bewolkt en het regende wat, temperatuur 15 gr., brr! Voor vertrek uit Kalispell even nog de Western outdoor shop aangedaan. Voor Sarah en Wies nog nieuwe schoenen gekocht maar voor ons was er niet veel.
Eenmaal weer aangekomen bij het Glacier park zagen we al wat we vreesden, het was errug druk!! Tja wat wil je op een vrijdag, we stonden al in een rij voor we het park in konden en daarna reden we in kolonne door het park heen. Heel jammer want er waren verschillende stops die we hadden bewaard voor de terugweg maar omdat de parkeerplaatsen vol waren moesten we nu ook weer hieraan voorbij rijden. Eenmaal boven op het hoogste punt, Logan Pass, was er wel plaats op de parkeerplaats, dan gaan we hier maar wandelen zeiden we. Maar wat een tegenvaller, het was maar 6 graden en het waaide heel erg koud. Ook maar niet gedaan dus. Al met al waren we nu heel wat sneller door het park heen als op de terugweg maar het was niet anders. We hebben al enorm genoten op de heenweg en soms kun je niet alles hebben.
Uiteindelijk reden we weer rond 15.00 Lethbridge binnen. Ook nog zoiets leuks; we rijden door Lethbridge en Sarah zegt; "kijk mama, daar is het hotel waar IK naar toe wilde". Ze wees naar een Holiday Inn met glijbanen bij het zwembad. Sarah vraagt namelijk al sinds ze dat gezien heeft over slapen in een hotel dus wij dachten: nu zal ze wel helemaal blij zijn dat we in een hotel met zwembad hebben geslapen. Nu blijkt dat we daarvoor niet zover weg hoefde te gaan, alleen maar naar de andere kant van Lethbridge, hahahaha. Volgens mij kun je ook gewoon gaan zwemmen in het zwembad dus ik denk dat we dat maar een keer gaan doen dan, stukken goedkoper dan weer een kamer boeken!
Nou tjongejonge, het is weer een heel verhaal geworden maar we hebben er erg van genoten, ik hoop jullie ook!