Going to the Sun

 

Afgelopen week zijn we met z'n 5-en een paar dagen weggeweest, een tripje naar de Going-to-the-Sun road in Montana. Als je de naam "Going-to-the-Sun" hoort schept dat meteen verwachtingen moet ik zeggen, dat moet wel een hele mooie weg zijn! We hebben er ook al het een en ander over gehoord en dat legde de lat alleen maar hoger. Ik kan nu ook zeggen dat het alle beloften waarmaakt, jeetje mina wat was het daar mooi. Maar laat ik bij het begin beginnen.
We zouden woensdagmorgen vertrekken maar de voorpret begon al op dinsdag. Ik houd ervan om georganiseerd te zijn, spullen klaar zetten, batterijen opladen, uitzoeken wat er te doen/zien is onderweg en vooral een routebeschrijving naar het hotel bij de hand te hebben. Tontje had het hotel al een paar weken geleden geboekt dus ik ga op google maps op zoek naar de precieze locatie van het hotel. Ik voer het adres in "Swan Drive in Whitefish, Montana" maar hij krijgt niets gevonden, hhmmmm. Nou dan maar even het adres kopieren van de hotelwebsite naar goolge maps, misschien dat het dan lukt?! Yes, bingo, nu vind hij het wel...........maar waar ligt het meer "Whitefish Lake"??? Als ik nog wat verder uitzoom krijg ik een naar gevoel van binnen........Minnesota???? Dat meen je niet, Tontje heeft niet een hotel in Whitefish Montana geboekt maar in Whitefish Minnesota, crap!!
Dat ligt maar liefst ruim 1500 km uit elkaar!! Als ik het hotel bel blijkt het inderdaad in Minnesota te liggen (ik hoopte nog even op een klein wonder), gelukkig was er nog niets van de creditcard afgeschreven dus konden we kosteloos annuleren, wat een mazzel!!!! Maar goed nu moest ik dus nog op zoek naar hotel. Nou er zat dus al een hoop vol in Whitefish of het was erg luxe (lees duur!!). Vandaar dat ik maar uitgeweken ben naar Kalispell wat een kleine 20 km onder Whitefish ligt, gelukkig hadden ze bij de "Red Lion" nog plaats en er zat, niet geheel onbelangrijk, een zwembad bij! Tontje had namelijk Sarah helemaal lekker gemaakt van een hotel MET een zwembad en ja daar kom je dan bijna niet meer onderuit.
Afijn woensdags zijn we door mijn organisatie 's morgens al op tijd van huis, het is niet zo heel erg ver (265 km) rijden maar we willen ervan genieten onderweg. Als eerste hadden we een stop bij de Amerikaanse grens, je wordt daar zowat verhoort voor je de grens over mag "waar kom je vandaan", "wat voor werk doe je", "waar ga je naar toe", "wat ga je daar doen", "hoe lang ga je". Dan moet je naar binnen komen om het groene papiertje in te vullen, vingerafdrukken en een foto achter te laten en dan mag je voor $6 per persoon de grens over. Deze groene kaart is 3 maanden geldig.
Na 25 km komen we in Saint Mary aan, hier zijn we al eens eerder geweest, in november 2010 om precies te zijn. Het toeristenseizoen was toen voorbij en Saint Mary leek wel een spookstadje, alles dichtgetimmerd en geen levende ziel te vinden. Maar nu was het er erg druk en levendig, met toeristen, heel veel toeristen, waaronder wij dus! We zijn hier snel doorgereden want voor ons was er niets te halen, wij wilden naar die befaamde Going-to-the-Sun road. De naam Going-to-the-Sun komt uit een mythe van de Blackfeet Indianen, hoe kan het ook anders! We hadden super lekker weer die dag, 27 graden met weinig wolken, heerlijk genieten dus! Het blijft me altijd verbazen hoe snel een landschap kan veranderen, zo zit je op de prairies, je draait een paar bochten en je zit tussen de bergen, zo ook nu dus. Het was er prachtig!! Iedereen zal wel weten hoe lastig het is om uit te leggen hoe mooi iets is dus klik hier voor de foto's. Alhoewel op foto's komt ook niet alles over maar het geeft toch een indruk. Even nog een leuk weetje de Going-to-the-Sun road komt voor in de volgende films "The Shining", "Blade Runner" en "Forrest Gump". Het is erg druk onderweg en en het lijkt wel of half Amerika hierheen is gekomen. Ik denk dat we van de 50 staten er zeker 20 hebben gezien. Handig dat je aan het nummerbord kunt zien waar iedereen vandaan komt.
Rond 17.00 komen we aan bij ons hotel in Kalispell, snel inchecken en aan de overkant van de straat zijn we gaan eten bij de Pizzahut. Hierna weer hup naar het hotel want er moest gezwommen worden, de kinderen waren helemaal in hun sas. Hotels zijn wel handig maar ik vind er over het algemeen niet veel aan. Ik vind het duur, vreemde geluiden, te zachte bedden vaak, airco op standje bevriezen en geen raam die open kan. We sliepen met z'n 5-en op 1 kamer dus als de kinders op bed liggen moeten wij stil zijn. Janske mag dan wel 13 zijn maar om ze nu alleen te laten op een hotelkamer in een vreemde stad/land, nou nee! Geef mij maar een camping of een huisje!
De volgende dag op tijd wakker uiteraard en heerlijk ontbeten met pannenkoeken, da's dan wel weer handig van een hotel, je hoeft geen ontbijt te maken! We zijn daarna richting Big Fork gereden , dat ligt aan Flathead Lake, 1 van de grootste meren van Montana.
By the way, Montana (komt van het spaanse woord "montaña" = berg) is de 4e grootste staat van de U.S.A., na Alaska, Texas en California. Het heeft 1 miljoen inwoners van de in totaal 314 miljoen. Je kunt dus met gemak zeggen dat er bijna geen kip woont.
Dat even terzijde, naar Big Fork dus, erg leuk dorpje en het lijkt of je een stapje terug doet in de tijd, allemaal huizen met die mooie houten gevels zoals je ook in oude cowboyfilms ziet. Helaas niet veel van het meer gezien en er was ook niet veel te doen. Dan maar terug naar Kalispell waar Wies even een dutje kon doen en na een frisse duik in het zwembad zijn we naar Whitefish gereden.
Tontje wilde graag in de gondola, hier ben ik helemaal geen fan van maar goed toch op zoek gegaan en we vonden 'm boven in het Mountain Resort. Tontje wist me toch over te halen in het ding te stappen, hij hing namelijk niet hoog boven de grond en we konden in de een dichte gondola zitten. Ik wordt al helemaal akelig als ik die mensen op zo'n bankje zie zitten ZONDER hun beugels naar beneden. Sommige mensen zullen wel denken wat een schijterd. Geef mij maar een achtbaan, ik spring ook uit een vliegtuig met parachute maar niet zo'n bungelend ding boven de grond. Mij zie je ook niet in een reuzenrad zitten! Maar eerlijk is eerlijk het viel mee, niet te veel nadenken en niet naar beneden kijken. Boven werden we natuurlijk getrakteerd op een super mooi uitzicht, WAUW!!
De meiden vonden het helemaal geweldig, Janske moest ook over een kleine drempel heen (dat krijg je als je moeder zitten miepen over de gondola) maar ook zij vond het erg mooi. Daarna mocht Sarah met papa mee in de rodelbaan, Sarah is een echte dare-devil, als ze iets ziet wat hard en snel gaat wil ze dat ook! Eenmaal weer beneden in Whitefish nog even op de citybeach gezeten, helaas geen zwemkleding bij (hing nog uit te druppen in het hotel) maar het zand was toch leuk. Een drukke dag geweest en de meiden sliepen die avond ook snel.
De volgende dag was het alweer tijd om naar huis te gaan, uiteraard weer via dezelfde weg terug naar huis; Going-to-the-Sun road. Helaas was het weer wat omgeslagen, het was bewolkt en het regende wat, temperatuur 15 gr., brr! Voor vertrek uit Kalispell even nog de Western outdoor shop aangedaan. Voor Sarah en Wies nog nieuwe schoenen gekocht maar voor ons was er niet veel.
Eenmaal weer aangekomen bij het Glacier park zagen we al wat we vreesden, het was errug druk!! Tja wat wil je op een vrijdag, we stonden al in een rij voor we het park in konden en daarna reden we in kolonne door het park heen. Heel jammer want er waren verschillende stops die we hadden bewaard voor de terugweg maar omdat de parkeerplaatsen vol waren moesten we nu ook weer hieraan voorbij rijden. Eenmaal boven op het hoogste punt, Logan Pass, was er wel plaats op de parkeerplaats, dan gaan we hier maar wandelen zeiden we. Maar wat een tegenvaller, het was maar 6 graden en het waaide heel erg koud. Ook maar niet gedaan dus. Al met al waren we nu heel wat sneller door het park heen als op de terugweg maar het was niet anders. We hebben al enorm genoten op de heenweg en soms kun je niet alles hebben.
Uiteindelijk reden we weer rond 15.00 Lethbridge binnen. Ook nog zoiets leuks; we rijden door Lethbridge en Sarah zegt; "kijk mama, daar is het hotel waar IK naar toe wilde". Ze wees naar een Holiday Inn met glijbanen bij het zwembad. Sarah vraagt namelijk al sinds ze dat gezien heeft over slapen in een hotel dus wij dachten: nu zal ze wel helemaal blij zijn dat we in een hotel met zwembad hebben geslapen. Nu blijkt dat we daarvoor niet zover weg hoefde te gaan, alleen maar naar de andere kant van Lethbridge, hahahaha. Volgens mij kun je ook gewoon gaan zwemmen in het zwembad dus ik denk dat we dat maar een keer gaan doen dan, stukken goedkoper dan weer een kamer boeken!
Nou tjongejonge, het is weer een heel verhaal geworden maar we hebben er erg van genoten, ik hoop jullie ook!

R U kidding me??

Tja waar zal ik eens over beginnen? Dat we nog steeds vakantie hebben? Dat we klaar zijn met de klusjes of dat het nog steeds warm is?
O nee, ik zal eens beginnen met hoe het gaat met ons. Ongeveer een maand geleden schreef ik over die verpletterende brief van CARNA, waarin stond dat ik die 7 cursussen moest gaan doen. Ik vertelde toen ook dat Tontje en ik ons erover gingen beraden wat we daarmee moesten doen. Ik wil iedereen nog bedanken voor de lieve reacties die ik daarop gehad heb, dat doet me goed. Maar het feit blijft dat ik eerst die cursussen moet doen wil ik uberhaupt als geregistreerd verpleegkundige hier aan de bak komen. Op dit moment kan ik vertellen dat ik die cursussen hoogstwaarschijnlijk niet ga doen, ik zou niet weten hoe ik dat moet rondbreien met de kinderen als ik naar Calgary moet. Het kost een hoop geld en thuis moet er ook nog flink gestudeerd worden. Maar wat dan? Tontje en ik zijn op dit moment aan het bekijken wat onze opties zijn als we hier in Canada zouden blijven of als we terug naar Nederland zouden gaan. Daar komt het gevoelsmatige natuurlijk ook bij, wat willen we? Waar en hoe zien wij onze toekomst? En ook heel belangrijk wat willen de kinderen? Iedereen zal snappen dat dit niet over 1 nacht ijs gaat en zoals ik de vorige keer al schreef Tontje moet nu erg veel werken. De dagen dat hij moet werken vertrekt hij 's morgens rond 5.00 en komt 's avonds rond 20.00 thuis, blijft dus niet veel over voor ons. Maar goed het is niet anders. We verwachten binnenkort toch wel de knoop definitief door te kunnen hakken, stay tuned dus!!

Afgelopen week heeft ons Janske haar "babysitters cursus" gehad en een "home-alone cursus". Het is hier vrij normaal dat je je kinderen die cursus laat volgen maar dat heeft meer te maken met het feit dat ouders hier veel meer werken dan bv. in Nederland. Vaak werken beide ouders fulltime en hebben de kinderen zelf een sleutel, al op jonge leeftijd. Nu hebben wij het geluk dat ik gewoon thuis ben voor onze meiden maar Janske vond het toch wel fijn om die cursussen gedaan te hebben, dus hopakee dan maar. Ze vond het erg leuk en leerzaam en kijkt ineens kritischer naar "ons huishouden".
Ze vond dat we een emergency plan moesten tekenen van ons huis, waar zijn de ontsnappingsroutes? Ze mistte ook een lijstje met telefoonnummers van alle mensen die wij kennen, de brandweer, poison-control en 911! Toen ik zei dat ze zelf dat lijstje ook kon maken was het niet meer nodig?!

Met die heerlijke temperaturen zijn we vorige week eindelijk maar eens naar het enige buitenzwembad in Lethbridge gegaan. Eerder vond ik dat eigenlijk nog maar niks omdat Sarah en Wies nog kleiner waren of omdat ik dan alleen was met 3 meiden. Maar goed, Tontje vrij, Anja en Harry mee met de meiden en wij naar het zwembad. Nou vind ik al dat preutse gedoe hier nogal overdreven dus ik ga niet met Sarah en Wies staan te emmeren in zo'n pashokje met je kleren over die vieze natte vloer. Ik kleed de kinderen gewoon op het gras om. Sarah was klaar dus die mocht alvast met papa mee, ik zou Wies even omkleden en dan ook gaan zwemmen. Binnen een paar minuten staat Tontje weer langs mij met Sarah, Sarah mocht niet in het zwembad omdat ze ALLEEN een zwembroekje aan had!!!!!! Daar zakte m'n broek werkelijk van af (gelukkig niet letterlijk dan, hahaha). Dat meen je niet, zei ik???? Yep toch wel zei Tontje, zonder bovenstukje mag ze er niet in. We hebben het hier potverdorie over een kind van 6. Nou ja dacht ik, gelukkig heb ik altijd een bikini en een zwempak bij zodat ze terplekke kunnen kiezen wat ze aan willen. Blijk ik nu toch echt maar alleen het broekje bij te hebben, zelfs niet eens het topje, aarggghhhh! Zodoende hebben we Wies weer uit haar bikini gehesen, die Sarah aan gedaan en Wies haar badpak, my god, wat een gedoe! Gelukkig hierna iedereen toch nog lekker kunnen zwemmen maar dit had ik echt niet verwacht.
De dag daarna sprak ik hierover met onze oude buurvrouw, ik vertelde dat ik hier echt verbijsterd over was en dat dit al zo'n lading legt op iets waar die kinderen zich nog helemaal niet bewust van zijn. Zij gaf de schuld aan internet en aan al die perverts die rondlopen en kinderen filmen of fotograferen. Ik snap wat ze bedoeld maar toch. Een ander voorbeeld hiervan is bv. dat er in de U.S. een flinke discussie gaande is over opsmeren van zonnebrand bij kinderen! Leraren of leiding op een kamp mogen kinderen niet insmeren met zonnebrand om te voorkomen dat ze een klacht krijgen over ongewenste intimiteiten (of ze zijn bang voor een allergische reactie!) Dit geldt overigens niet voor alle staten maar wel een aantal. Kinderen mogen dit ook niet bij elkaar doen om dezelfde reden! Waar hebben we het in godsnaam over?? Uiteraard wil ik ook niet dat er iets bij mijn meiden gebeurd maar dit is toch absurd????

Over de U.S. gesproken, volgende week als Tontje vrij is dan gaan we nog lekker een paar dagen weg naar de U.S. dus. We willen al heel lang naar de Going-to-the-sun road, die loopt door het Glacier park in Montana (dit is ligt onder het Waterton Lakes Park), dus net over de grens. Over deze weg mag je niet met een camper en is maar een paar maanden per jaar open. Het moet echt schitterend zijn. Dan slapen we een paar dagen in een hotel in Whitefish en dan weer terug naar huis dus ik hoop de volgende keer heel veel mooie foto's hiervan te kunnen posten.
Volgende week is het hier trouwens ook Whoop-up days. Het is een hele grote kermis die 5 dagen staat, daar kijken die meiden ook al heel lang naar uit.

Hier nog een paar foto's van vanmorgen uit de speeltuin;

"The monkey bar"

Janske houdt Sarah en Wies in de gaten

Speeltuinen beginnen saai te worden voor Janske

Het dek met de nieuwe siding ertegen en een nieuw hek erop

Het olympisch team van Canada

Het uitzicht vanaf mijn zonnebedje in de tuin, heerlijk!

Vakantiekiekjes

De vakantie vordert zich gestaag, we hadden in totaal 9 weken en we zitten nu op de helft. Op 4 september mogen de meiden weer. Ons Janske zei echter vorige week al dat ze wel weer naar school wilde gaan. Tja dat komt ervan als je al vakantie neemt in april. Ach gelukkig vermaken de meiden zich prima thuis. Dankzij de warme temperaturen zoeken ze volop vertier in het zwembadje. Ik probeer tussendoor in en rondom het huis nog wat opknapklusjes uit te voeren, wat schilderen, het dek afmaken want daar hadden we vorig jaar de hot-tub uitgehaald maar er staat nog steeds geen hek op het dek. Afgelopen week hebben we de siding er weer tegen aan gemaakt. Ik zal foto's maken als het echt helemaal af is! Tontje werkt zich ondertussen een slag in de ronde om alle tankstations te bevoorraden. Het is enorm druk met al dat vakantie verkeer op de weg dus die benzine vliegt erdoorheen.
Anyway, klik hier voor de foto's nog van het bezoekje van ons pap en mam.
Schiet me trouwens nog een voorval binnen van toen ons pap en mam hier waren.
Na de eerste nacht stonden we 's morgens op en ons pap vertelde dat er een bezine/diesel lucht 's nachts door het raam naar binnen kwam in vlagen. Hhmmmm, vreemd, dus ik doe de voordeur open en ja ik ruik het ook. Wij bij de auto's gekeken, niets. Als we op de geur afgingen leidde ons dat naar de voordeur, vreemd. Tontje moet weleens de grasmaaier bijvullen met benzine maar dat doet hij niet daar. We snapten er niets van. Ons mam vertelde daarna aan het ontbijt dat er dieren vannacht zo'n herrie hadden gemaakt, och ja zei ik dat zullen die eksters wel zijn die hier verschillende nestjes hebben voor in de bomen, die gaan me toch ooit tekeer. Nee nee, zei ze het was echt een dier in doodsangst, heel anders! Nadat we waren wezen wandelen die ochtend kwamen we terug thuis en daar was die stank nog steeds, weer op onderzoek uit. Als ik bukte en onder de tree bij onze voordeur rook stonk het heel erg, wat kan dat nu zijn, ik vond het ook naar rubber ruiken. Heb je niet een gasleiding die daar loopt vroeg ons pap nog. Volgens mij niet zei ik maar ik wist ondertussen niet meer wat ik moest denken, ik was er in ieder geval niet gerust op. Afijn wij lunch gemaakt en mijn Canadese vriendin Beth die met de kinderen kwam eten stond op de stoep. Nog voordat ik aan haar kon vragen of ze die stank ook rook zei ze "Smells like you're having a skunk"!!! OOoooooooooo, nou dat kwartje viel heel snel. Verrek een stinkdier, tja weet ik veel hoe die ruiken en ons pap en mam wisten dat ook niet. Ik was eigenlijk wel opgelucht dat het niets "ernstigs" was maar ja een stinkdier, wat nu. Beth wist verder te vertellen dat zij er ook een keer 1 hadden gehad en dat was zo erg dat de postbode weigerde de post nog te komen brengen. De gemeente van Lethbridge heeft wel een val om stinkdieren te vangen maar die is altijd uitgeleend omdat het een plaag schijnt te zijn en ze hebben er maar 1, heel handig dus. Nou schijnen stinkdieren nogal honkvast te zijn, als ze ergens zitten dan zitten ze daar goed en het zijn nachtdieren. Geweldig dus dat beest had zich onder onze tree bij de voordeur genesteld. Dus ik aan het googlen hoe je van stinkdieren afkomt, vallen zijn dus effectief, hun hol dichtmaken, er werd zelfs geopperd  "shooting is effective" maar wel kans dat ze weer sprayen, no kidding. Nou dat gaan we dus NIET doen. Ik besloot om meel voor de ingang te strooien zodat we konden zien of hij in of uit zijn hol zou komen en afhankelijk daarvan zien we wel verder. Meel gestrooid maar er gebeurde niets die nacht, niet de nacht daarop en ook niet daarop. HUH???? Zou het beest misschien zelf aangevallen zijn omdat ons mam dus dieren had gehoord diezelfde nacht?!
Uiteindelijk hebben Tontje en ons pap de betonnen tree met een koevoet opgetild en ze zagen dat er wel iets gezeten had maar nu dus niet meer en waar hij heen was????? Tree weer terug gelegd en ze hebben de ingang maar geblokkeerd. Als ie hier nog inkomt heeft ie in de steengroeve gewerkt, aldus ons pap. Daarna hebben we ook niets meer gezien of gehoord. Tot 1,5 week geleden, ik stond achter de tuin te sproeien en warempel, daar liep achter het hek weer een stinkdier die richting ons hek kwam. Dankzij mijn gegoogle wist ik dat ze niet van water houden dus ik heb 'm gelukkig kunnen wegjagen met de sproeier, hopelijk komt ie niet meer terug!!!!
Weer een ervaring rijker en vanaf nu weten we dus hoe stinkdieren ruiken, BLEEHHH!!!!