Life sucks.............sometimes

Soms ben ik inspiratieloos, heb ik geen flauw idee wat ik hier moet melden wat voor de lezers interessant zou zijn. Meestal wil ik het hebben over de leuke dingen die ons bezig houden maar soms gebeuren er gewoonweg even geen leuke dingen. Afgelopen weken is de heimwee weer meer aanwezig dan de maanden daarvoor. We hebben natuurlijk eind juni de knoop doorgehakt om terug te gaan naar Nederland dus daar heb ik een enorme positieve boost van gehad. Doordat ik weer wist welke kant we zouden opgaan kun je dingen gaan aanpakken/ondernemen. Maar nu sta ik voor mijn gevoel weer even stil. We weten dat we het huis willen verkopen en dan terug naar Nederland, de dingen die we in Nederland moeten regelen kan pas als we weer in Nederland zijn (huis kopen e.d.). "Hoe gaat het met de huizenverkoop?" Redelijk, we hebben nu in totaal 3 bezichtigingen gehad en 1 x een open dag waarop 3 geinteresseerden zijn geweest. De laatste kijkers waren wel geinteresseerd maar wilde nu nog geen bod uitbrengen. Dus we wachten het nog maar af. Hopelijk blijven de bezichtigingen wel komen want dan lig je in ieder geval in de markt en komt er vanzelf een koper. Je snapt natuurlijk wel dat als je net als ik terug naar Nederland wil het lang vindt duren.
Daar komt nog eens bij dat we afgelopen week te horen hebben gekregen dat er iemand in de familie ernstig ziek is, dat heeft er behoorlijk ingehakt. Het enigste wat je dan wil is er zijn voor die persoon en niet afhankelijk zijn van een telefoon of computer voor contact. Ik kan dus alleen maar hopen dat we geluk hebben en binnenkort onze oversteek naar Nederland kunnen plannen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zit hier niet zwaar depressief te zijn maar heeft iedereen niet van die dagen dat je denkt; BLEH!!
Maar goed, de herfst is hier ook begonnen. Mooie gele, rode, bruine bomen maar nog steeds met heerlijke temperaturen 20-25 graden. Mij hoor je niet klagen. 's Nachts koelt het wel flink af tot 4-5 graden.
Vorige week zijn we trouwens nog naar Sundre geweest voor de verjaardag van Leon. Leon en Irma wonen nu volgens mij in oktober 8 jaar in Canada en ze wonen super mooi. Een grote bungalow net buiten Sundre tussen de bomen met een lapje grond. We mochten lekker blijven slapen want het is toch 3,5 uur rijden enkel. Het was erg gezellig geweest er waren alleen maar Nederlandse Canadezen en het was gezellig op z'n Hollands met drank (heel veel drank) en slap gezever. Sommige hadden de volgende dag zelfs koppijn (nee niet ik), gniffel gniffel.

                                              (Ik heb je foto's even geleend Annemarie)

Bij Leon en Irma achter in de tuin bij de firepit

Annemarie, ik zei de gek en Irma

 

Annemarie heb ik via internet leren kennen omdat ze als verpleegkundige naar Canada wilde komen, samen met haar man Mark. Ze vroeg mij om informatie maar zij was al verder met haar assessments dus we waren voor elkaar een bron van informatie. Afijn zij bracht mij in contact met Irma want ook zij is verpleegkundige (een kinder ook nog) en Irma woonde allang hier en werkt ook al enige tijd. Dus zij was voor Annemarie en mij weer een bron van informatie. Al met al hebben wij dus wel altijd iets om over te praten. O ja Annemarie en Mark wonen trouwens nu sinds maart ook in Canada en zij is wel begonnen aan de cursussen die zij moest doen n.a.v. de assessments. Petje af hoor want het is een hele kluif heb ik van haar begrepen.

Nou dat was het voor deze keer, o ja nog speciaal voor Claudia, bedankt voor je altijd trouwe reacties op mijn blog en ja ik wil in Nederland mijn blog voorlopig nog wel aanhouden en bijhouden.

School is weer begonnen

Nadat we vorige week heel subtiel een bommetje hebben laten droppen in Nederland met het nieuws van onze terugkeer hebben we toch een hoop reacties gehad!! Ik wil iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren super bedanken! Ik had niet verwacht dat mensen negatief zouden reageren maar ik had het effect van de positieve reacties misschien onderschat. Het heeft ons enorm goed gedaan. Ik moet zeggen dat ik toch wel even wat nerveus hiervoor was. Ik kijk nu alleen nog maar meer uit naar onze terugkeer naar Nederland maar goed nog even geduld!
Vorige week is de school hier weer begonnen, de kinderen waren er wel aan toe na 9 weken vakantie. Ze hebben zich thuis goed vermaakt maar wat ritme en routine is ook goed voor ze.
Ons Janske is begonnen aan Grade 8 de laatste klas van Middle School, hierna zou ze dan eigenlijk naar High school gaan. Janske kijkt er ook naar uit om terug te gaan en vind het niet "vervelend" om weer van school te wisselen omdat ze na dit jaar dus toch naar een andere school te gaan. Desalniettemin, ze keek uit naar een nieuw schooljaar met haar vriendinnen. De eerste dag begon al goed, staat ze netjes op de bus te wachten 's morgens komt er niets??!! Wat nu weer? Dus ik mocht toen nog als een idioot naar de andere kant van Lethbridge racen om Janske weg te brengen en weer terug om Sarah op tijd in de klas te krijgen. Blijkt nu dat ze de busroutes omgegooid hebben, geen brief, geen mail en geen berichtje op de website waardoor ik op de hoogte zou kunnen zijn, heel fijn!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet bij nagedacht had dat ze die routes wel eens om zou kunnen gooien, misschien als je hier opgegroeid bent wel. 's Middags komt Janske om 16.40 thuis (normaal 16.00) de buschauffeur was zelf ook nog de weg kwijt, hahaha (op dat moment was ik te bezorgd om te lachen hoor). Maar Janske had het leuk gehad, leuke mensen in de klas en leuke leraressen.
Ons Sarah begon diezelfde dag in Grade 1 (groep 3), ze had er zin in, al weken was ze aan het aftellen. Voor haar was het een hele omschakeling want de kleuterschool was nog maar halve dagen en nu 4,5 dagen naar school (hier hebben ze altijd vrijdagmiddag vrij). De eerste dag ging uitstekend, ze had het erg naar haar zin, een aantal bekende gezichten in de klas en een aantal nieuwe kinderen maar ze had een vriendinnetje bij haar in het groepje zitten, dus dat was voor mij ook fijn moet ik zeggen.
Een week verder en Janske zit weer helemaal in het ritme van op tijd opstaan, de bus halen, hele dag school en evt. huiswerk na school. Ons Sarah daarentegen had het na een week wel gezien, zondag vroeg ze aan mij (hevig in tranen) of ik ALSJEBLIEF de school wilde bellen dat ze niet meer zou komen, ooooohhhhh!! Slik, "nee Sarah dat kan niet". Voet bij stuk houden wat niet mee viel. Ze was erg moe van hele dagen naar school en ze hadden 2 brandoefeningen gehad die indruk hadden gemaakt. Haar juf pakte het heel goed op toen ik haar maandagmorgen bij de klas afzette "Hi Sarah, I'm soooo glad to see you, I missed you soooo much"!!! Met een big hug erbij, gelukkig ging ze toen zonder tranen de klas in! Pfffffff! Wies vind het op zich goed, alleen met mama thuis maar er zijn dagen bij dat ze elk uur vraagt "Gaan we dan NU Sarah weer halen"?? Ach we moeten allemaal weer wat wennen aan het nieuwe ritme!
Afgelopen weekend was het weer gelukkig ook nog goed ...en.....  Tontje was vrij, dus lekker erop uit. Onze vrienden Harry en Anja hadden een kano gekocht, tijd om uit te proberen. Man man wat hebben we gelachen. Harry en Tontje gingen eerst, het leken wel 2 pubers, ze zaten niet stil, ging bijna om en kregen toen een slappe lach waardoor ze nog meer wiebelden. Daarna mochten Anja en ik, niets aan de hand bij ons en we snapten niet waar die mannen zo'n moeite mee hadden. Daarna de meiden om de beurt mee, die vonden het ook prachtig. Een geslaagde dag dus

De heren in de boot

compleet in een deuk

daarna de dames oftewel de beste stuurlui

Maandag hadden we weer flink spektakel hier in Lethbridge. Wie ons blog regelmatig leest herinnert zich misschien nog wel de grote prairiebrand van vorig jaar 27 november, ik had daar een paar filmpjes van op ons blog gezet. We hadden maandag weer zo'n enorme harde wind en op het Blood reserve (Indianenreservaat) was een electriciteitsmast omgewaaid op die droge prairie, gevolg een gigantische brand die zich met 140 m per minuut vooruitplaatste. Niet bij te houden dus. Vorige keer was er ongeveer 8000m2ha afgebrand (als ik me niet vergis) deze keer 9000m2ha. Een flinke lap grond dus. Nou was ook nog het geval dat Tontje om 13.00 bij de Safeway op noord-west stond om te lossen maar omdat de lading benzine nog niet paste heb ik hem opgehaald zodat hij thuis kon wachten (wij wonen op zuid-west). In de auto zeiden we nog tegen elkaar "ruik jij ook rook" maar we zagen nog niets. Belt Harry om 13.45 ons op "Nou het is weer goed raak bij jullie niet?", "HUH?", "Ja, er is weer brand" Toen we buiten keken, dikke rookwolken. Tontje dus als een idioot terug gebracht want de rook (dus ook het vuur) ging precies de kant op waar Tontje z'n vrachtwagen VOL met benzine geparkeerd had! Hij heeft de vrachtwagen toen aan de andere kant van Lethbridge neergezet. Gelukkig is het vuur niet tot in Lethbridge gekomen, maar wel heeeeeeeel dichtbij.  Deze keer ben ik naar een hoger punt gegaan om een beter zicht op het gebeuren te hebben (jaja, er schuilt een klein ramptoeristje in me, als er geen menselijk leed te zien is tenminste). Wies moest het behoorlijk ontgelden met die harde wind (90km/uur), ze werd een paar keer omgeblazen, ochgerm!!

links zie je waar de rook  begint en achter het boompje zie je waar Lethbridge begint

de rook over Lethbridge

en nog meer rook

Moving back

De kogel is door de kerk!! Tontje en ik hebben besloten om weer terug te verhuizen naar Nederland, remigreren noemen ze dat. De daadwerkelijke beslissing hebben we toch al een tijdje genomen en we hebben de tussentijd gebruikt om het zelf te laten bezinken en dingen uit te zoeken in Nederland.
Was het een makkelijke beslissing?? Ja en nee. Vorig jaar is de twijfel bij mij begonnen door heimwee toen weet ik het nog aan familie die net op bezoek is geweest, of dat ik nog geen baan had of de nieuwigheid van het emigreren die er niet meer is. Op dat moment dacht ik, geef het wat tijd, het zal wel overgaan. Maar het ging niet over, het werd alleen maar erger. Vanaf nieuwjaar ben ik aan het studeren geslagen voor mijn assessments met de hoop dat als ik mijn focus kon verleggen op een ander doel dat het dan over zou gaan. Ik was erg blij met deze afleiding, was blij dat ik die grijze cellen weer eens nuttig in kon zetten en blij met een doel maar die heimwee bleef. Niet meer zo erg op de voorgrond maar het bleef onderhuids sluimeren. Toen kwam ons tripje naar Nederland, daar keken we allemaal heel erg naar uit en ik hoopte ook dat dit mij duidelijkheid zou geven over "waar ik stond". Hoewel we het poepie druk hebben gehad en ik blij ben dat dat niet een reeel beeld is van wonen in Nederland was het toch wel duidelijk dat ik het sociale netwerk van Nederland erg mis, bevestiging dus. Eenmaal terug in Canada stonden de assessments voor de deur en werkelijke motivatie om hier naar toe te gaan miste ik maar ik moest en zou naar Calgary gaan. Dus nog een maand ertegenaan geklapt met leren en ik kan dus ook zeggen, het resultaat van de assessments zoals die er nu ligt is dus ook een echt resultaat. Als ik het gevoel had dat we hier 100% op de juiste plek zaten dan zou ik me ook over dat jaar studeren heen kunnen zetten of een andere baan hebben kunnen vinden. Dan vind je daar wel een oplossing voor. Dus vanuit dat opzicht kan ik zeggen, de beslissing was makkelijk. Maar ik ben niet alleen, er zijn nog 4 personen mee gemoeid. Tontje heeft in die paar jaar goed zijn draai kunnen vinden en zit op z'n plek. De meiden doen het goed hier en vinden het fijn hier. Dus wat haal je overhoop denk ik dan?
Tontje en ik hebben voor we gingen emigreren het al over dit scenario gehad en we hadden toen afgesproken, als 1 van de 5 niet happy is en het werkt echt niet gaan we terug. Het afgelopen jaar hebben Tontje en ik heel veel onder de loep gelegd en afgewogen en de beslissing om terug te gaan is ook iets waar we samen achter staan. We hebben ook Janske betrokken hierbij en ze is blij dat we weer terug gaan, jammer om vriendinnen achter te laten maar er zijn meer dingen om blij mee te zijn.
Waarom ben zijn we dan naar Canada gekomen? Voornamelijk voor de natuur, ruimte en manier van leven. Hoewel we weten dat het gras niet groener is bij de buren vonden we het toch de moeite waard om te proberen. Dat we familie en vrienden gingen missen dat hadden we ook ingecalculeerd. Soms moet je dingen ervaren om de werkelijke waarde in te zien. Ik vergelijk het altijd met een weegschaal, aan de ene kant ligt je sociale leven en aan de andere kant dat mooie land, wat weegt zwaarder?? Op een gegeven moment moet je de knoop doorhakken en er genoegen mee nemen dat je 1 van de 2 niet hebt. We hebben de situatie van alle kanten bekeken en in dat geval is de beslissing erg moeilijk.
Tunnelvisie is ook nog zoiets, zit je niet in een neerwaarste spiraal, maak je dingen niet mooier dan ze zijn?? Nederland was niet perfect maar we zijn er niet weggegaan omdat we het niet leuk vonden in Nederland maar omdat we nieuwsgierig waren naar wonen in een ander land.
Dan is er nog de vraag; moet je het niet wat meer tijd geven?? Als ik verhalen hier hoor van emigranten die na 10 jaar eindelijk van de heimwee af zijn, denk ik waar gaat dit over? Dan zit je hier en hebben je kinderen zich gesetteld en KUN je niet meer terug.
Nee onze optelsom is rond, ik ben hier klaar, Tontje staat achter mij en de kinderen zijn blij om terug te gaan naar Nederland, zo simpel is het en het is voor ons goed!
We kijken terug op een mooie tijd in Canada en kijken uit naar Nederland, zowel Tontje, de meiden als ik. Hoe nu verder?? Ons huis staat sinds enkele weken te koop en de bedoeling is om ons huis te verkopen en dan terug te gaan naar Nederland, nog geen termijn dus. Gelukkig ligt de woningmarkt hier niet zo op z'n gat als in Nederland, maar dat geeft nog steeds geen zekerheid in hoe snel we ons huis kunnen verkopen. We willen weer graag in Beek en Donk gaan wonen. Wat werk betreft, Tontje en ik hebben allebei al een balletje opgegooid in Nederland en hopen dat we weer snel aan de slag kunnen. Terug naar het oude vertrouwde, voor ons voelt dat goed, we hebben niets verloren met dit avontuur, alleen maar gewonnen!

Sarah belt met Noor om alvast weer een logeerpartijtje af te spreken!