Zusjes in Canada

Ilke, Wies, Sarah, Nikki en Janske

Tja, time flies when you're having company!! Ons Maike en Erwin zijn op 13 aug aangekomen met de meiden, het was een hele trip voor ze en na een paar dagen uitrusten zijn ze weer wat bekomen van het tijdsverschil. Wat is het toch fijn om weer lekker ongedwongen bij te kunnen kletsen zonder vast te zitten aan kosten of tijdsverschil. Dat geldt ook voor onze 5 meiden, ze krijgen geen genoeg van elkaar. Nou ja soms een keer vechten tussendoor, lekker net als vroeger kibbelen over wie nu met de pop mag spelen. We zijn met z'n allen al een dagje naar Waterton geweest en jawel hoor nu zagen we 4 beren!!! Allemaal vanuit de camper dus we hebben niet hoeven rennen of bomen klimmen (voor de leken onder ons, dat haalt overigens niet uit). Afgelopen donderdag gingen Maike en Erwin op pad met de camper en omdat Tontje toch moest werken besloot ik een paar dagen mee te gaan, dan pas het qua slaapplaatsen namelijk net wel in de camper. De eerste nacht sliepen we in de Kananaskis, de tweede in Canmore en de derde in Lake Louise, daarna zijn Maike en Erwin richting BC gereden en ik terug naar huis. Vandaag heb ik als een dolle m'n hele huis weer op orde gebracht want morgen komt ons Inge en Erwin aan in Calgary, druk druk druk dus.
Een uitgebreid verslag volgt later nog nu ga ik even met een pilsje buiten uitrusten, heb ik wel verdiend dacht ik zo!! Het is nog 28 gr. om 21.00, dat belooft een hete nacht te worden!!!!

Pics

Klik hier voor de  foto's van de vakantie van ons pap en mam

Oorbel perikelen

Ben ik niet knap?

Ons Sarah heeft gisteren nieuwe oorbelletjes gekregen, zoals ik al eerder schreef bij haar verjaardag, als ze 5 jaar zou worden dan zou alles veranderen. Waar ze op dat idee is gekomen, geen idee!!!

Maar goed, ze zou dus ook oorbellen krijgen als ze 5 was, ik dacht misschien wel leuk om dat voor haar verjaardag te doen zodat het een heel eind genezen zou zijn op haar verjaardag. Maar dacht Sarah anders over, NEE ze was nog geen 5 dus er kwam ook niets in haar oren. Vandaar dat ik nadat ze 5 was geworden het maar een paar keer gevraagd heb of ze het zeker wist, en JA ze wilde heel graag oorbellen. Ik had via een vriendin een adres gekregen waar ze verdovende gel gebruiken en 2 oren tegelijk schieten, alleen ik moest wel een afspraak maken. Eenmaal in die beauty salon hadden ze eigenlijk wel meteen tijd of dat dat goed was, nou prima, des te eerder zijn we er ook vanaf dacht ik. (Geluk dat ik Sarah bij had ;)) Nou de verdovende gel werd aangebracht en toen moesten we 15 min. wachten, ondertussen mochten we vast een oorbelletje uitzoeken. Nou en daar kwam me toch een afschuwelijke collectie tevoorschijn!!!  Van de 30 paar waren er 28 paar goudkleurig en daar weer 25 paar van met diamantjes erin (nep weliswaar maar toch), lelijk!!!!! De 2 paar zilverkleurigen waren hele grote knopjes daarmee zou ze gewoon omvallen, nou Sarah vond het natuurlijk allemaal even mooi, de ekster!! We vonden een gulle middenweg, een goudkleurig bloemetje ZONDER steentje. Het zijn nog hele bloemetjes maar goed er moest toch iets in. We wisselen over een paar maanden wel voor iets anders moois. Nou die gel was ingewerkt en Sarah mocht plaats nemen op een stoel, mama in het midden voor Sarah op de grond (handjes vasthouden natuurlijk) en 2 dames aan Sarah's zijde met ieder een pistool en een oor in de hand. 1, 2, 3 PATS, Sarah's gezicht vertrekt en ze zet het toch op een schreeuwen, we hadden ineens de aandacht van de hele salon. Of het nu was omdat het echt pijn deed of omdat ze toch nog schrok, ik weet het niet. Ik heb gauw betaald en kreeg nog een troostpakketje (snoepjes en knuffel) in m'n handen geduwt en ik heb Sarah gauw de winkel uitgedragen, nee lopen wilde ze niet meer. Gelukkig was het snel genoeg over en toen was ze toch wel blij en trots op haar oorbellen. Ze bedacht al helemaal aan wie ze het allemaal moest gaan vertellen.

Nu moeten we 6 weken lang die oorbellen draaien en schoonmaken afijn het standaardverhaal. Nou weer een avontuur erbij voor ons Saartje.

Dagje Waterton

Speeltuin in Waterton

Cameron Lake, de besneeuwde berg ligt in Amerika

Luna, Janske en Robin

Een picnic plaats langs de Akamina Parkway

Anja, Wies en Sarah aan het vissen

Onverwacht bezoek

Sunset at Waterton Lake

Gisteren (1 augustus) was het een Civic Holiday, deze dag staat voor het afschaffen van de slavernij in het Britse Rijk, en in Alberta ookwel Heritage day genoemd.  Maar goed dat hield dus in dat het een "long weekend" was, iets wat hier nogal regelmatig te doen is en dus iedereen erop uit trekt. Ook wij dus. Samen met Harry, Anja, Robin en Luna gingen wij naar Waterton Lakes National Park, anderhalf uur rijden hiervandaan en het ligt vlak boven de grens met Amerika.  Het plan was lekker aan het water zitten en dan ergens BBQ-en. Nou daar aangekomen moesten we al in de rij gaan staan om het National Park in te kunnen want onze jaarpas was verlopen, op zich niet zo erg maar die rij betekende wel dat het dus druk zou zijn. Het plaatsje Waterton is niet zo heel erg groot, er staan heel veel zomerhuisjes en als er in de winter 1000 inwoners overblijven zal het veel zijn, een toeristenoord dus.

Eenmaal bij het meer stappen we uit, maar het waait er toch hard. De temperatuur ligt tegen de 30 graden maar van de wind die van het meer (met gletsjerwater) afkwam kregen we kippevel. Nou dan maar een ander plekje zoeken. We kwamen uit bij de speeltuin met spray-park, helemaal goed, genoeg te spelen voor de kids en een picnic-tafel voor ons. Af en toe kregen we een gratis douche doordat de harde wind het water van het spray park naar ons toe waaide maar dat mocht de pret niet drukken. Rond een uur of 4 zijn we over de Akamina Parkway gereden om een picnic plaats met BBQ te zoeken maar helaas alles was bezet, vandaar zijn we dus maar even naar Cameron Lake gegaan maar daar had je ook al van die Hollandse taferelen, superdruk en nog net niet dubbelparkeren. Dus we hebben een 15 min. rondgelopen en ons voorgenomen een keer terug te komen als die "toeristen" weer weg zijn. Op de terugweg naar beneden hadden we de mazzel dat er net mensen weg waren gegaan bij een picnic plaats dus als de wiedeweerga onze spullen uitgepakt zodat we konden gaan eten. In Canada heb je op nogal wat picnicplaatsen een BBQ erbij staan, het enige wat je dan hoeft te doen is hout mee te nemen en je kunt BBQ-en, ideaal. Even later kwamen er een auto de parkeerplaats opgereden; ze waren zo vriendelijk om even te waarschuwen dat er een beer was gezien verderop!!!!

Nou dachten we nog, da's ook mooi, waar komen die op af??? Inderdaad, ETEN!! Maar goed, de kinderen extra in de gaten gehouden, we zaten namelijk bij een riviertje waar beren dus ook  op af komen. We waren al zowat klaar met eten, samen met de kinderen nog even wat marsmellows bakken en de mannen stonden op het strandje koffie te drinken als Anja ineens roept; Beer, een beer!! Eerst dacht ik nog " ja haha!" omdat de kinderen dat ook steeds voor de grap zeiden maar aan de reactie van de mannen en de andere mensen die daar rond liepen zag ik dat het echt was. Gelijk de kids bij elkaar verzameld en naar de auto gelopen. Kinderen in de auto gezet en ik bleef in de deuropening kijken waar die beer was en heen ging. En Tontje maar foto's maken (jaja op afstand met de telelens). Het was een jonge beer en niet in ons geinteresseerd, hij was het riviertje overgestoken naar onze picnic plaats en liep daar langs de waterkant verder. Ondanks dat wij nog het een en ander op de tafel hadden staan toonde hij daar helemaal geen intresse in. Pfffff, dat liep goed af, de adrealine stroomt dan toch wel even rond. De kinderen vonden het allemaal wel spannend en indrukwekkend maar voelde zich veilig in de auto, ze kwamen er daarna echter niet meer uit!! Wat een avontuur!

Dit is overigens wel pas de 2e keer dat wij een beer hebben gezien sinds wij hier in Canada wonen, bij ons zie je ze al helemaal niet en in de bergen moet je ze maar net treffen,

of misschien toch maar niet??!!

Om 21.30 waren we weer thuis, het was een erg gezellige dag geweest!!!