Laatste voorbereidingen

Zo, de stages in het ziekenhuis zitten erop. De laatste was vorige week, 2 dagen op psychiatrie. Mijn god wat was dat saai!! Ik heb zonder overdrijven 2 dagen op een stoel gezeten. Vond ik al dat ze op de die andere veel moesten schrijven of rapporteren maar hier deden ze de hele dag niets anders. Ongelofelijk. Ik heb me de week vooraf geprobeerd zo goed en kwaad als het kan me voor te bereiden met de theorie. Ik voelde me te belabberd om het goed in me op te nemen maar ik vond toch dat ik niet onvoorbereid naar de afdeling toe moest gaan omdat ik denk dat je dan meer uit je stage kan halen. Nou ik me dus verdiept in schizofrenie, depressie, gedragstoornissen, kortom allemaal hele "leuke" ziektebeelden. Donderdagmorgen, ik voelde me redelijk en ik wilde het graag afgerond hebben dus ben ik vol goede moed naar de psychiatrische unit gegaan. Deze afdeling ligt in de kelder van het ziekenhuis en er zit een bewaker voor de deur die me zonder iets te vragen netjes binnen liet. Het unithoofd verwachtte me al en ik kon gelijk aanschuiven voor de overdracht. Dit ging op precies dezelfde manier als op de andere afdeling, een bandje wordt aangezet en er volgt een riedel woorden uit die amper is te verstaan of bij te houden. Afijn ik sluit me hierna aan bij de hoofdverpleegkundige waar ik die dag mee op zou trekken maar zij vraagt zich af of het wel zo verstandig is dat ik met haar mee loop want volgens haar woorden is ze "all over the place" kortom ze vliegt van hot naar her! Dus wordt ik netjes overgedragen aan een andere verpleegkundige, zij heeft maar 1 patient en die gaat die dag naar huis dus nu vraagt zij zich op haar beurt af of ik niet beter af ben op een ander gedeelte van de afdeling. Nou ja het moet niet gekker worden, ik zeg nee dat hoeft niet en dat ik nu mooi de gelegenheid heb om haar vanalles te vragen nu ze toch de tijd heeft. Die verpleegkundige zal ook wel gedacht hebben "daar zit mooi mee opgescheept" maar dat boeide me niet zo veel. Dus ik heb nagenoeg de hele morgen haar bestookt met vragen "hoe doen jullie dit" en "hoe doen jullie dat". Hier ook weer een protocollenmap in mogen kijken enzo. Ik vond het wel heel jammer dat ik niet meer interactie mee kreeg van verpleegkundige met patient want ik denk dat ik daar zeker nog wat had kunnen leren. De pest was gewoon dat er verschillende studenten rondliepen die eigenlijk nagenoeg alle zorg van de patienten hadden onderverdeeld. 's Middags mocht ik vanachter een raam meekijken en -luisteren naar een groepstherapie. Dit was een algemene groepssessie over handvaten voor bij een depressie, wat kun je doen, waar moet je wel of niet op focussen. Dat was wel interessant om te zien. Het was net als in de film waarbij je achter een spiegelraam zit (zij zagen ons niet, wij hen wel) en met een koptelefoon konden wij meeluisteren. Hierna was de eerste dag alweer om. De 2e dag mocht ik op de andere vleugel meelopen. Er was eigenlijk weinig verschil in beide vleugels dan dat de 1e een separeerruimte heeft en de 2e groter is. Ook hier heb ik de hele dag op een stoel gezeten, niets te doen. Mijn god wat saai!! Uiteraard kreeg ik vanalles uitgelegd dus dat was wel fijn maar ik wilde nog steeds interactie zien met de patient.
Nou dat was dus ijdele hoop, dat kreeg ik niet te zien, wederom waren er studenten die dat ook moesten leren en ja er kunnen nu eenmaal niet teveel pottenkijkers bij zitten. Ze zeiden dat ik wel zelfstandig met de patienten mocht praten maar om eerlijk te zijn nadat ik die ziektebeelden bestudeert had (en dan wordt er enorm veel uitgelegd over hoe je en vooral ook NIET met de de patienten moet praten) zag ik dat niet zo zitten. Vooral als je weet dat diegene die tegenover je zit opgenomen is in de manische periode van schizofrenie. Sorry dan ben ik een grote schijtert en veel te bang dat ik iets verkeerds of stoms zeg tegen hen. En "by the way" ik kwam er juist voor omdat te zien en observeren. Ik had wel wat gezien bij die groepssessie maar ik had graag een one-on-one gezien (verpleegkundige met patient). Helaas, helaas, helaas! Dus deze laatste stage had niet veel toegevoegde waarde. Ik was dus erg blij dat het erop zat, mede doordat ik me dus nog helemaal niet lekker voelde. Het weekend erna heb ik weer nagenoeg alleen maar op de bank gelegen om bij te komen. Deze week gaat het langzaamaan wat beter maar ik blijf erg moe en ik heb een hoest die niet echt wil verdwijnen. Ik hoop dat ik dinsdag toch wel vliegtuig-klaar ben. Zul je zien dat we daar weer iets oplopen van verkoudheid. Ja ja het komt stiekem al dichtbij. Deze week vooral het huis weer eens goed gepoetst want dat was er bij ingeschoten met al dat gestudeer en stage lopen. Daarnaast nog wat souveniers en presentjes gehaald.
Meiden doen het verder goed, ons Janske is gelukkig niet ziek geworden, Tontje daarentegen heeft het ook flink te pakken gekregen. Hij was vorige week vrijdag op stap geweest met Harry en Albert, voelde zich al niet lekker toen hij ging maar de volgende dag was het helemaal raak. Gelukkig had hij nog een dag vrij maar de dag erna moest hij toch echt gaan werken, nou ja moest. Het was simpel of je blijft ziek thuis en hebt geen inkomen of je gaat werken. Tja en omdat we vanaf volgende week voor 4 weken in NL zitten besloot Tontje om toch maar te gaan werken, ocherm!! Zat ie daar vol met paracetamol in z'n cabine te rillen en snotteren. We zijn nu een week verder en hij is er ook nog niet vanaf, misschien dat een paar dagen vrij hem goed doet en dat hij ook vliegtuig-klaar is dinsdag.
Ik heb verder niet heel veel spannends te melden dan dit. Op dit moment hebben we nog bezoek uit Canmore, Joyce en Michael zijn weer afgedaald naar ons Lethbridge voor een aantal dagen. Sarah en Matthew waren uitzinnig toen ze elkaar weer zagen, die 2 kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden en hebben de grootste lol samen, heel erg leuk om te zien!!
Ondertussen heeft het hier nog "flink" gesneeuwd, flink voor de begrippen van deze winter moet ik zeggen. Heel het verkeer meteen van de kaart want Highway 3 en Whoop-up Drive (DE verbindingswegen in Lehtbridge) stonden compleet dicht vanwege ongelukken, zodoende kon ons Janske vanmorgen niet naar school en moest de bus omdraaien, ooooo, dat vond ze zooooo vervelend, NOT!! Hopelijk ligt er volgende week niet teveel als wij moeten vliegen?!

Ziekenboeg

Nou zeg ik ben volgens mij helemaal van het padje?! Mijn vorige post had ik nog niet willen publiceren, het was nog helemaal niet klaar. Geen foto's, geen titel en geen vervolg!!

Maar goed we gaan nu maar gewoon door. Allereerst de foto van onze jarige job;

Daar is ze dan, met heel trots haar nieuwe ring en oorbellen die ze van oma Bos had gekregen via de post!

Hieronder dan maar meteen een foto van het ziekenhuis van Lethbridge, het Chinook Regional Hospital;

Dit is de hoofdingang, ziet er op zich wel modern uit maar van binnen valt het wel mee, niet ouderwets maar ik ben het Elkerliek gewend en daar werden veel lichtere kleuren en materialen in gebruikt dus dat oogt dan al heel anders. Maar goed uiteindelijk gaat het om de zorg die geleverd wordt nietwaar!

Even verder met mijn verslag, ik had dus begin maart 2 dagen kraam gehad en die week daarna ging ik 2 dagen naar een interne afdeling. Verpleging van volwassenen is voor mij meer dan 10 jaar geleden maar het is eigenlijk net als fietsen je verleert het niet. Alleen ik wist meteen weer waarom ik de kinderafdeling ook alweer zo leuk vond, niet dat ik dat ooit vergeten was. Het eerste beste oude dametje vroeg al 5 x hoe ze toch aan al die blauwe plekken kwam, euh u heeft een hartaanval gehad en bent gevallen!! Volgens mij geheugen ook aangetast?! Maar goed ik liep met een verpleegkundige mee en we hadden samen met nog een andere verpleegkundige de zorg voor 8 patienten. Ze begonnen met de "vitals" oftewel lichamelijke controles (pols, bloeddruk en temp), er werd al gelijk gevraagd of ze zich wilde wassen en waar. Hupakee, bakje water aan bed of wastafel en wassen maar! Er werd wat heen en weer gelopen tussen kamers en bedden en voor ik het wist was iedereen gewassen VOOR het ontbijt dat om 8.30. Ik stond versteld. Op de interne afdeling waar ik mijn opleiding begon waren we zonder overdrijven de HELE morgen bezig met verzorgen van de patienten en alles wat daarbij hoort. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat deze interne afdeling een combi afdeling van cardiologie en oncologie was, en cardiologie patienten zijn over het algemeen wel redelijk zelfstandig. Maar dan nog, ook een bedlegerige patient was in mum van tijd gewassen en gestreken. Hier verder geen gedoe trouwens met pyama's over infuuszakken heen trekken, iedereen heeft een pyama of nachthemd van het ziekenhuis aan (denk aan ok hemd of ok pak), dus heel handig met knoopjes en voor oude mensen amper in elkaar te zetten. Mensen hebben ook niet heel veel meer aan, een onderbroek of bh zit er nog wel onder (of zo'n mooie visnet-onderbroek) maar meer niet. Mensen hebben het gewoon niet koud hier lijkt wel, dan zijn wij in NL toch wel echt watjes!! Op de vraag of mensen hier geen eigen pyama aan mochten zeiden ze "O jawel, maar dit is net zo handig".  Na de snelle verkwikkende wasronde komen ze de maaltijden uitdelen en ondertussen gaan de verpleegkundigen de medicijnen uitdelen, ze doen dit rustig op z'n elevendertigste, en deze ronde duurt net zolang als de verzorgingsronde. Daarna is het tijd om te rapporteren, 9.30!! Ze rapporteren ook hier om de paar uur, zeer vermoeiend. De tijd dat ze zitten te rapporteren kan ik niets doen, ik mag niet op eigen houtje patienten verzorgen dus ben vrij gebonden aan de verpleegkundige waar ik aan gekoppeld ben. Normaal gesproken zouden we dan visite gaan lopen met de arts maar dat is hier dus ook weer, iedere patient heeft een eigen arts en die arts komt een keer in de loop van de dag binnen. Dan moet je als verpleegkundige maar in de gaten houden of er iets verandert want je gaat niet echt SAMEN de patient bespreken. Ze vertelde me dat tot een jaar of 4 geleden van iedere patient de eigen huisarts in het ziekenhuis kwam om visite te lopen over de arts (WAT????????) Serieus! Dat was wel erg verwarrend zeiden ze zelf ook, dan hadden ze wel ooit 20 artsen per dag!! Nu nog maar een stuk of 4 a 5. Zo omslachtig, maar dat heb ik al eerder vermeld.

Op de 2e dag op interne mocht ik ook een paar uur meekijken op de I.C. (aanbod van een aardige pleeg). Was ook interessant, ze hadden 10 kamers waarvan 3 2-persoons (je vindt trouwens uberhaupt geen grotere dan 2-persoons in het ziekenhuis).

Ik moet zeggen dat het me wel helpt om te zien hoe het in de praktijk werkt, het is veel maar het helpt me wel.

Ik ben blij dat het einde in zicht is, ik had deze week flink moeten studeren voor psychiatrie maar helaas lag ik op Janske's verjaardag al om 19.30 in bed, compleet gevloerd. Ik was de vrijdag daarvoor met Anja en een vriendin van haar wat wezen drinken en niet gek laat thuis (was ook de BOB, dus maar 1 wijntje achter de kiezen) maar de dag erna voelde ik me toch brak. De spierpijn die al een week voelde zette nu door en jawel hoor, flink verkouden en grieperig! Heb afgelopen week bijna alleen maar op de bank gelegen, ons Sarah had dinsdag snackday (zat ik in de klas te zweten als een rund) en ons Sarah ziet haar snack en hoppa, daar lag haar ontbijt op de grond!! Ook ziek dus, ons Wiesje begon ook al te klagen over koud en buikpijn, jawel kom er ook maar bij op de bank.

Dus ja niet veel gestudeerd! Vandaag ben ik op psychiatrie geweest (verslag volgende keer) en morgen nog 1 dag, dan doe ik de boeken dicht en is het even genoeg geweest. Dan gaan we ons voorbereiden op het tripje naar NL, joehoe!!!

O wacht, ons Janske heeft nog haar rapport gehad, ziet er weer super uit, ze is "overall" omhoog gegaan met haar cijfers en ze heeft een goede inzet in de klas. Soms een kletstante maar goed te corrigeren, goed om te horen, blijft toch een teenager!!

Ons Sarah doet het ook erg goed, haar belangrijkste vooruitgang zit 'm in de spraak. Ons Sarah heeft altijd geslist bij de "S" enzo maar nu praat ze netjes zonder te slissen, nice job!!

Zo ik houd het weer even voor gezien, volgende update komt wat sneller, beloofd!!

Hier weer een udate vanuit the Coolen Residence. Ons Janske is gisteren 13 jaar geworden, yeeaahaaaa!! Wat was ze blij, ze heeft letterlijk weken afgeteld. Ze had ook een ''wish list'' gemaakt met 13 wensen die vervuld moesten worden op of voor haar 13e verjaardag. Ik weet ze zo niet meer allemaal uit mijn hoofd en ze zal het me niet in dank afnemen als ik ze hier allemaal zou posten maar het ging over; de leukste kleren hebben, veel geld krijgen, de mooiste haren hebben en ga zo maar door. Niet 1 wens was te vervullen door mij!! Ik vroeg dus maar of er nog iets was wat ik haar kon geven, gelukkig wist ze nog wel wat. Dat werd dus een nieuwe rugzak voor school, de cd van Selena Gomez, parfum (ze had een keer van afschuwelijk zoete gekregen die goed is voor de wc, dus dit werd wel een verbetering), haarspullen, snoepjes (hier was ze volgens mij nog het meest blij mee). Oma Bos had nog een pakketje opgestuurd met een t-shirt, grote oorbellen en een ring (de laatste 2 zie je op de foto). Ze was er erg blij mee, gelukkig maar. Het valt niet mee als ze ouder worden. Tontje moest helaas werken dus we moesten zingen en taart eten zonder hem we hadden hem op de speaker gezet dus hij heeft wel zijn aandeel geleverd met het zingen. Verder hebben we die dag nog bezoek gehad van de familie Houkes en de familie Bidarian.

Afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het meelopen in het ziekenhuis, 2 weken geleden op de kraamafdeling, vorige week op de interne afdeling en komende week mag ik donderdag en vrijdag meekijken op psychiatrie. Maar eerst terug naar de kraamafdeling. Van alle afdelingen in het ziekenhuis ligt deze nog het dichtste bij me als kinderverpleegkundige. Ik had me goed voorbereid door alle theorie door te nemen. Het is dan toch makkelijker om dingen op te pikken in de praktijk. Het was een gemengde afdeling van kraam en gyneacologie bij elkaar maar ik keek alleen mee op het kraamgedeelte. Voor we aan onze dienst begonnen kregen we weer een overdracht. Er zat volgens mij wel 25 man in de kamer (een derde was student en tellen niet mee in de bezetting), de nachtdienst kwam 1 voor 1 binnen om te vertellen over hun patienten, je ziet dus geen dossier voordat je aan je dienst begint. Het ging weer enorm snel en voor mij was het bijna niet bij te houden, de 2e dag ging het iets beter! Daarna moest je eerst je handen en onderarmen scrubben, net zoals een arts doet voor een operatie, om bacterieen tegen te gaan. Maar je mag wel je diamanten ringen en horloges omhouden??
Dagelijks worden moeder en kind uitgebreid nagekeken, niet zo erg als op de kinderafdeling maar de stethoscoop komt er weer aan te pas bij moeder en kind. Ook hier wordt om de 2 uur gerapporteerd, het valt me op dat het veel objectiever is dan in Nederland waar nogal eens iets suggestief wordt opgeschreven. Verder moeten moeders veel zelf doen, verpleegkundigen kijken nagenoeg niet mee of de voeding goed loopt bij een moeder (fles- of borstvoeding), moeders moeten zichzelf wassen of verzorgen. Nu weet ik ook wel dat ze behoorlijk zelfstandig kunnen zijn maar er wordt ook niet gevraagd of ze hulp nodig hebben. Over het algemeen komen werkzaamheden aardig overheen met
die in Nederland maar dat is ook niet erg verrassend. Nursing is nursing! Ik miste wel een persoonlijke touch in het werken, moeders die net na een bevalling binnen kwamen werden niet eens gefeliciteerd met de nieuwe telg, er werd geen praatje met de moeders over hoe het met ze ging. Alles bleef heel klinisch voor mijn gevoel, ik weet niet of dat aan de verpleegkundige lag waar ik met mee liep. Verrassende dingen die hier wel anders zijn; alle pasgeborene krijgen antibiotica druppels in hun ogen direct na de geboorte. Dit wordt gedaan omdat een moeder misschien gonorroe kan hebben en de baby iets kan oplopen hierdoor en blind kan worden. Ze waren erg verbaasd toen ik zei dat ''onze'' babies dat niet kregen, wat we dan deden.....euh.....niets! Daarnaast wordt het overgrote deel van de jongetjes vlak na geboorte besneden, op de afdeling in een onderzoekkamer! Nu blijkt dat ongeveer 80% van de Noord-Amerikaanse mannen besneden zijn maar vanuit welke reden??
Het lijkt erop dat geloof wel een rol speelt, conservatief. Maar daar durfde ze het niet op te gooien toen ik er naar vroeg. Het is eigenlijk zo'n gewoonte dat ze er niet echt over nadenken. Veel jongetjes worden besneden omdat hun vader dat ook is. Het moet uit eigen zak betaald worden, $175! En gewoon op de afdeling ja!! De jongetjes worden onder een open isolette gelegd sommige artsen gebruiken een lokale verdoving, sommige niet?? En het hele ritueel is in een paar minuten gebeurt! Afschuwelijk, het aantal neemt wel af maar toch, ik vond het zo zielig. Uiteraard waren ze weer zeer verbaasd toen ik zei dat dat in NL niet gedaan werd!