The Coolen family in Lethbridge Alberta, Canada.: juni 2012

We zijn weer een paar weken verder en ik geniet nog steeds van de rust die ik heb nu ik niet meer hoef te studeren. Alhoewel rust, ik heb goed huisgehouden in huis, de beruchte grote schoonmaak!! Maar het is fijn om lichamelijk moe te worden. Ik merk dat alle vermoeidheid er nu ook uitkomt dus dat is goed zou ik zeggen. O ja ik heb trouwens nog geen uitslag voor diegene die zich dat afvragen. Ik reken op 6 weken dus half juli pas. Nee ik maak me er niet druk over, ik heb er alles aan gedaan wat ik kon qua voorbereiding en ik kan er nu ook niets meer aan veranderen. Tuurlijk als ik dadelijk de brief of email voor m'n neus heb zal ik het enorm spannend vinden maar op dit moment lig ik er niet wakker van. Ons pap en mam komen 29 juni hier aan en ik hoop dat zij nog hier zijn als ik de uitslag krijg maar dat zien we dan wel weer.
Over op de orde van de dag; ons Wiesje is gisteren (17 juni) 3 jaar geworden, hieperdepiep hoera!!!! Was zo leuk om te zien, ze voelde zich zo jarig. Ons Sarah heeft die aandacht als kleine meid nooit leuk gevonden en zij was vorig jaar pas voor het eerst echt jarig met de voorbereiding, het vooruit kijken, de dag zelf enz. Maar ons Wies telde helemaal mee af tot de dag dat ze jarig was, heeft mee haar kroon gemaakt, haar cadeautjes uitgezocht. Ze riep ook; "Ik ben bijna jarig en dan wordt ik 3" (met vingertjes erbij) zo lief!! Fantaseren over wat ze dan zal vragen met haar verjaardag, samen met Sarah want die is 5 juli ook weer aan de beurt. Ik heb daar al van genoten!!
Gisteren was het dus echt zover, Joyce en Michael waren met hun jongens speciaal daarvoor uit Canmore overgekomen dus de feeststemming zat er al vanaf vrijdag in. Tontje moest helaas werken het hele weekend! Voor hem werd zijn vaderdag dus gisteren even na het avondeten afgeraffeld, geen ontbijt op bed dus voor hem.

Wies wacht rustig op wat er gaat komen

Samen met mama de taart uitblazen

Eindelijk tijd voor cadeautjes!!

Wow mama, da's een groot cadeau!!

Vet cool man, een loopfiets!

Onze mooie grote meid

Met z'n allen cadeautjes uittesten

Kijk mama nu ben ik een echte prinses!

Haar rapunzel pop was helemaal het einde

(Met dank aan Joyce en Michael, nu sta ik zelf ook een keer op de foto en film!!)

Vorige week mocht Tontje een keer mee naar school voor snackday, ik moest naar de tandarts toe. Sarah was helemaal gelukkig en papa had geluk die dag maakten ze vliegers op school dus hij mocht creatief bezig zijn.

Eerst de vlieger samen maken....

........en daarna buiten uitproberen

Zoals gewoonlijk stond er weer een belachelijk harde wind in Lethbridge dus de vlieger vloog letterlijk "all over the place", het was enorm opletten geblazen om de vlieger niet op iemands hoofd te laten neerkomen.

Zoals ik al schreef moest ik naar de tandarts. Bij de controle begin mei hadden ze 4 gaatjes bij mij ontdekt, ik snap daar niets van. Als klein kind had ik wel een paar gaatjes, daarna jaren niets (behalve vullingen verwisselen) en nu ineens 4 stuks. Hij had met zo'n mooi klein cameraatje foto's gemaakt om het te laten zien dat hij het niet uit z'n duim zoog. Nou ja wat moet dat moet dus hup vullingen erin. Er werden 2 gaatjes per afspraak gevuld dus mijn eerste afspraak was 5 juni. Het vullen van gaatjes wordt hier ABSOLUUT NIET zonder verdoving gedaan, je zult toch maar eens pijn hebben?! Maar het mooie is; zelfs voor ze de prik geven voor de verdoving in je mond smeren ze eerst wat gel om de "prikplaats" al te verdoven. Ik weet nog van de verdoving in NL, daar voel je amper iets van omdat die naaldjes zoooo dun zijn. Afijn na 15 minuten was mijn halve gezicht aan de linkerkant verdooft, ietwat lichtelijk overdreven maar de tandarts was er uiteraard blij en bedankte me in 10-voud. Hij zei regelmatig: "Thank you for being such an excellent patient, Joyce", "You're doing sooooo good", "Thank you for your patience", zonder te overdrijven!!! Ik vraag me dan toch echt af wat voor draken van patienten hij in zijn stoel krijgt??? Maar ik voelde er dus inderdaad geen bal van en 5 uur later voelde ik nog steeds niets zo lang werkte die verdoving, heel irritant en tot overmaat van ramp forceerde ik mijn kaakgewricht op een vreemde manier waar ik nu nog steeds last van heb.

Een week later, 13 juni, was het dus tijd voor de andere 2 gaatjes. Deze waren redelijk oppervlakkig en ik vroeg of hij het echt niet zonder verdoving wilde doen omdat ik de keer daarvoor zo lang verdoofd was en ik had ook nog steeds last van mijn kaakgewricht. Nee, daar voelde hij zich niet comfortabel bij maar om mij tegemoet te komen gaf hij me een kinderverdoving die maar 1,5 uur zou werken. Prima dan, deze keer was het zo gepiept en wederom zonder een centje pijn. Gelukkig was de verdoving nu inderdaad binnen 1,5 uur uitgewerkt. Zo dat was weer een ervaring bij de tandarts!

Uiteraard hebben wij hier ook het EK zitten volgen, we waren al blij dat we de eerste wedstrijd niet gezien hadden omdat dat schijnbaar zo'n afgang was geweest, maar ja, later werd het dus niet veel beter!!! Heel erg jammer! Op dat moment vonden we het niet zo erg om niet in NL te wonen, hoefden we niet weer alles af te tuigen en met z'n allen te treuren!!

For sale; Dutch facepaint, as good as new!!

Nou vorige week zondag ben ik dus naar Calgary gegaan voor m'n assessments, gelukkig was de universiteit makkelijk te vinden en niet al te druk op de weg want ik zat toch midden in de stad! Ik had een kamer gehuurd in een 4-kamer appartement dat scheelde de helft van de prijs en ik liep risico dat ik dan de keuken en woonkamer moest delen maar ik had geluk en de hele toko was voor mezelf. Wel heel erg fijn, na zo'n intensieve dag lekker doen waar je zelf zin hebt (niet veel meer dus) en ik moet zeggen hoewel ik Tontje en de meiden mistte het is toch lekker dat ik verder geen bal hoef te doen, eerlijk is eerlijk. Ik wist dat het thuis toch wel doorging of ik er nu was of niet. Iedere avond wel even achter de webcam met de meiden kletsen
Maar goed, maandag begon het echte werk dus, ik had schriftelijk van algemene verpleging, multiple choice en korte antwoord, vooral dat laatste was redelijk pittig en heeeeel erg veel, kreeg het net af in de 3,5 uur. Dinsdags DACHT ik dat ik korte casussen kreeg maar ik had de lotuspatienten, hier zag ik het meeste tegenop dus ik ben blij dat ik me vergist had en me dus niet druk heb kunnen maken en terecht bleek achteraf want ik had al mijn energie en concentratievermogen nodig voor die nep-patienten. 's Morgens (algemene verpleegkunde) was het een patient; vrouw, 60jr, net geemigreerd uit Polen met haar man, 4 zonen en haar ouders, ze woonde allemaal samen in een appartement, man in de ziektewet thuis dus zij moest werken voor het inkomen, haar man dronk en was aggresief, verder geen sociaal netwerk. Nou en toen mocht ik de intake doen, de verzorging in het ziekenhuis, medicijnen klaar maken, infuus aanhangen, wondverzorging, testen afnemen, ineens reageren op een plotselinge reactie van de antibiotica, ontslaggesprek doen waarbij de patient even doodleuk verteld dat ze het niet meer zag zitten en al haar pillen thuis ging innemen ....????????????.... Bij alles wat ik deed moest ik uitleggen waarom ik het deed en onderbouwen met argumenten. Ze vragen dan ook iedere keer "Is dat alles wat je zou doen", AAARRGGHHH. 's Middags had ik een kraamvrouw, hetzelfde ritueel; onverwacht zwanger, net geemigreerd met haar man uit Duitsland, voorgeschiedenis van anorexia, slikt pillen die ze in de "gym" kreeg, drinkt alcohol, rookt af en toe, werkt nachtdienst, wonen in een klein huisje, wist geen bal over kinderen krijgen laat staan opvoeden. Ik moest wederom een intakegesprek doen en de eerste lichamelijk onderzoeken (in NL zou dat de verloskundige doen) voorlichting geven omtrent leefregels voor een zwangere, dan "belt" de kraam vrouw op dat ze aan het bevallen is wat ze moet doen?, in het ziekenhuis moet ik haar begeleiden tijdens de bevalling, na de bevalling het kind nakijken, moeder krijgt ineens een nabloeding en gaat in shock en dan moet ik nog een ontslaggesprek doen. Jezus ik was helemaal leeg na die dag, continue praten en denken, op sommige simpele dingen kwam ik niet meer en dan zit je 's avonds op de bank en denk je, oooo ja dat had ik moeten zeggen of dit had ik moeten doen. Het zal wel onderdeel zijn van het geheel, functioneren onder stress en hoe goed is je kritische denkvermogen dan nog maar pffff, dit voelde niet heel erg reeel. Afijn daarna was het woensdag, toen had ik dus WEL die korte casussen (algemeen, kinder en psychiatrie) bleek toch nog wel iets lastiger dan wat ik thuis had geoefend, zal wel omdat je dan meer gespannen bent. Hierbij kreeg ik een situatie op papier van een paar regels en kreeg ik 3 minuten op daarop te reageren. Ik bracht het er toch nog redelijk vanaf (denk ik). Het psyciatrie gedeelte was wel duidelijk het lastigste. Ik moest ook 2 verpleegplannen opstellen van algemeen en kinder, dat ging me wel redelijk af volgens mij. Donderdag had ik het schriftelijke examen van kraam en kinder, ging wel goed. Ik had 3,5 uur voor ieder maar had maar 2,5 uur nodig voor ieder. Vrijdags had ik alleen nog maar schriftelijk van psychiatrie in de ochtend, dit ging wel redelijk maar ik blijf het toch een lastig onderdeel vinden. Wel had ik het geluk dat ik de week voor de assessments het CRNE (Canadian Registred Nurses Exam) had geoefend en er waren verschillende vragen exact hetzelfde tijdens de assessments.
Ik vind het erg lastig om te zeggen hoe ik het nu gedaan heb "overall" omdat je totaal geen feedback krijgt tijdens de assessments over hoe je het doet of gedaan hebt, er is helemaal niets aan de expressie op hun gezichten af te lezen over hoe je het doet. Het is gewoon een kwestie van wachten op de uitslag, ongeveer 6 weken. De universiteit maakt een rapport op van de assessments en dat sturen ze naar CARNA (de organisatie die de vergunningen uitgeeft) en CARNA beoordeelt met dat rapport en mijn andere gegevens (opleiding en werkgeschiedenis) wat ik moet doen. In het gunstigste geval mag ik gelijk door naar het officiele CRNE en in het slechste geval moet ik nog een hoop cursussen doen.
Op woensdagavond ben ik bij AnneMarie in Airdrie (15 km ten noorden van Calgary) wezen eten, Irma een ander verpleegkundige was daar ook en dat was wel erg fijn en gezellig. Even iets anders dan het studenten verblijf. AnneMarie heeft de assessments enige tijd geleden al gedaan en zij gaat in september beginnen aan haar cursussen. Ze moet er 10 doen in totaal en dat zal haar ongeveer een jaar gaan kosten. Aangezien zij 10 jaar meer ervaring heeft dan ik en dan ook nog eens heel divers (SEH, ICU, PICU, lerarenopleiding) weet ik gewoon totaal niet wat mij nog te wachten staat. Irma woont nu ongeveer 8 jaar hier, was in NL neonatologieverpleegkundige (met baby's dus) maar hier heeft zij alleen het eindexamen moeten doen dus geen 1 assessments en ze zegt dat het ook belachelijk is hoe extreem ze nu assessen omdat dit ook helemaal niet strookt met wat je echt in het ziekenhuis ziet. Maar goed daar heb ik natuurlijk weinig aan. O ja en dan vergeet ik ook nog het huiswerk wat ik had gekregen. Maandags kreeg ik 3 pagina's die ik vrijdags weer moest inleveren. Daar moest je allemaal voorbeelden opschrijven uit je eigen praktijk waaruit blijkt dat ik verantwoordelijk, ethisch, wettelijk, kritisch, competent kan werken. 1 Uur per pagina dus dat is nog een extra 3 uur huiswerk, ik zag de meerwaarde hiervan echt niet meer in maar het moest!!!
Jullie zullen begrijpen dat ik zoooooooo blij was toen ik vrijdag rond de middag het gebouw uitliep en in de auto kon stappen terug naar Lethbridge. Als een speer naar huis terug, onderweg nog in Nanton gestopt bij een ouderwetse snoepwinkel en 3 mega lollies gekocht voor de meisjes, wat waren ze blij dat ik weer thuis was, en ik trouwens ook. Afgezien van spullen uitpakken heb ik die dag verder niet veel meer gedaan, nu was het tijd om te relaxen.
Zaterdags was ik zelf jarig maar Tontje moest net die ene dag werken, Sarah had een kinderfeestje en Janske moest optreden met haar jazz-dance waar we zijn gaan kijken. Dus niet veel verjaardag gehad die dag. De dag erna echter hebben we het wel gevierd, lekker borrelen met vrienden, cadeautjes uitpakken, taart eten en BBQ-en in de tuin, heerlijk.
Maandags ben ik begonnen met de grote (verlate) voorjaarsschoonmaak, flink opruimen in huis (en in m'n hoofd weer leegmaken). Het is hard nodig in ieder geval, op beide gebieden!